Elbette ki çocuklar da hata yapar. Önemli olan hata yaptığında ebeveynler olarak vereceğimiz tepkiler. Burada ebeveynin takınacağı tutum çok önemli. Bir hata, yanlış karşısında ebeveyn her seferinde aynı tepkiyi vermeli. Aynı hataya ve ya yanlışa bugün farklı yarın farklı tepki vermemeli. Tutum tutarlı olmalı aksi halde çocuk neyin doğru neyin yanlış olduğunu öğrenemez.

Çocuğa yanlış, hata yaptığını söylemek ona zarar vermez. Eğer hatalar söylenmezse çocuk her yaptığını doğru sanar ve benmerkezci (her durum ve olayda kendi duygu ve düşüncelerinin doğru olduğunu sanması) büyür.

Çocuğumuz hata yaptığında tutumumuz hep aynı olacak, yapmış olduğu hatanın farkına varmasını sağlayacağız peki ya sonrası?

Yanlışı karşısında çocuk özür dilemeyi öğrenmeli. Ancak toplumumuzda özür dilemeye karşı bir önyargı var. Özür dileyenin, küçük düştüğüne dair bir yanılgı var. Aslında olay tam tersi, özür dilemeyi öğrenen çocuklar; çok daha güçlü ve iyi hisseder kendini. Çünkü hatasını telafi etmek için ilk adımı atmıştır. Bu nedenle kayıtsız şartsız benim çocuğum haklı diyerek yola çıkmamak gerekir. Gelecekte karşısına çıkacak olumsuz olaylarda bu bana ait değil, hatayı ben değil karşımdaki yaptı düşüncesine neden olur. Suçu kendinde hiçbir zaman aramaz. Dolayısıyla bunun en büyük bedelini de yine büyükler olarak ebeveynler öder.

Ebeveynler olarak bizler de mükemmel olamayız, bizim de eksikliklerimiz ve hatalarımız elbette olacaktır. Önemli olan hata yaptığımızda çocuklarımızdan beklediğimiz gibi biz ebeveynlerin de özür dilemeyi öğrenmesidir.

Halime KANDEMİR
Rehber Öğretmen