Uçtuğum yanlış rotaların sonuncusu,
Yuva kurduğum ilk ağaçtın.
Kusuruma bakma öyleyse,
Kurak ve tekinsiz duraklarımın cezasını sana kestiysem;
Zira, bilirsin, sana geldiğimde kırıktı kanatlarım…

Nedeni sen misin tenimin alev, alev;
Yüreğimin bir kor yangın yeri olmasının?
Amansız çabaların yaşatırken ruhumu,
Uğrunda savaştıkların gözlerimden yaşları firar eder;
Lakin, merak buyurma, tamir ettiğin bir ruhum var.

Şüphe duyarken her zerremden, tutuverdin ellerimden.
“Ölüm ne kadar yakın,” diye düşünürken,
Ab-ı hayatı tattırdın aniden.
Her şeyden çok korkarken ölümsüzlükten,
Köşe bucak kaçtım sensiz tek bir geceden…

Ceren İşcil
Türkiye Derste Öğrencisi